| از ملک کی برآید این قدرت؟ | آدمی که تواند این کردار؟ | |
| با تو نوریست، این خدایی، ضم | در تو سریست، این الهی، سار | |
| این مثلها اگر ندانستی | باز خواهیم گفت، یادش دار | |
| از تو این ما و من که میگوید؟ | با تو این نیک و بد که داد قرار؟ | |
| گر کسی دیگرست، بازش جوی | ور توی، چیست زحمت اغیار؟ | |
| اینکه پنداشتی که تست، تو نیست | زانکه چون مرتفع شود پندار | |
| زین تو سیصد هزار منزل هست | تا به جبریل، خاصه تا جبار | |
| و ز تو گر راستی حقیقت تست | به حقیقت خود اوست بی‌اخبار | |
| این که وقتی نشان او بینی | تا نگویی که: واصلم، زنهار! | |
| خاک دور، آنگهی سرادق نور | «و قنا، ربنا، عذاب النار» | |
| پشک را با نسیم مشک چه انس؟ | خاک را با خدای پاک چه کار؟ | |
| بی‌مکان در زمین نگنجد گل | بی‌نشان هم نشین نگردد یار | |
| آن تو، کین وصل در تواند یافت | تویی و من، بدانم این مقدار | |
| تو الهی حقیقتی داری | کز اله تو او کند اخبار | |
| در وصولی، که عارفان گویند | همگنان را به دوست استظهار | |
| هست فرقی میان دیدن و وصل | نیست زرقی مرا درین گفتار | |
| وصل و دیدار اگر یکی بودی | دیده خونین شدی به دیدن خار | |
| هر تجلی وصال چون باشد؟ | زانکه او مختلف شود بسیار | |
| به درازی کشید قصه‌ی عشق | آخر، ای دل، مرا دمی بگذار | |
| ساغری دادمت، مریز و بنوش | دگری می‌دهم، بگیر و مدار |