| چون دیار تو از تو پاک شود | کس نماند، پس از خدا، دیار | |
| مرد کاری، عیال حشر مشو | کار خود هم تو کار خویش شمار | |
| نفس شوخ آورند در محشر | خر ریش آورند در بازار | |
| کیل و میزان به دست توست، بسنج | نقد و جنسی که کرده‌ای انبار | |
| خویشت او بس، ز دیگران به کنار | چون مجرد شوی ز خویش و تبار | |
| رخ به میعاد گاه معنی کن | اربعینی به آب دیده برآر | |
| تا بگوید مسیح روح سخن | تا ببیند کلیم دل دیدار | |
| در جهانی تو، این چنین که تویی | نظری کن به خویشتن یک بار | |
| عضوهای تو هر یکی حرفیست | وندر آن حرف احرفت بسیار | |
| زین حروف اربرون کنی اسمی | اسم اعظم بود، مگیرش خوار | |
| چون به خود در رسی ز خود بررس | که خدا کیست؟ ای خدا آزار | |
| بر تو این داستان تو دانی گفت | دست بیگانه در میانه میار | |
| منزل و راه نیست غیر از تو | راه و منزل نمودمت، هشدار! | |
| سایر و سالک از تو در عجبند | ملک و مالک از تو در تیمار | |
| پیل و شیر از تو در سلاسل و بند | گرگ و گور از تو در شکنج و حصار | |
| آسمان سخره‌ی تو در تسخیر | اختران سغبه‌ی تو در پیکار | |
| هم ز بهر تو فرقدان ثابت | هم برای تو مشتری سیار | |
| در بن طور «هو» ت کرده وطن | بر سر اسب «لا»ت کرده سوار | |
| هفت هیکل نوشته بر تو عیان | چار تکبیر کرده بر تو نگار | |
| جز تو کامل نبود ازین ابداع | بی تو دوری نبود ازین ادوار |