| از یکی آب نقش می‌بندد | بر سر گلبن، ار گلست، ار خار | |
| از چراغی هزار بتوان برد | از یکی دانه غله صد خروار | |
| نقطه‌ای را هزار دایره هست | گر قدم پیشتر نهد پرگار | |
| الفست اول حروف و حروف | بر الف می‌کنند جمله مدار | |
| هم به دریاست باز گشت نمی | که ز دریا جدا شود به بخار | |
| به نهایت رسان تو خط وجود | نقطه‌ی اصل از انتها بردار | |
| تا بدانی که: نیست جز یک نور | وان دگر سایه‌ی در و دیوار | |
| همه عالم نشان صورت اوست | باز جویید، یا اولی الابصار | |
| همه تسبیح او همی گویند | ریگ در دشت و سنگ در کهسار | |
| جمله با او درین مناجاتند | خواه موسی و خواه موسیقار | |
| سر بی‌تن چو نزد عقل یکیست | با سر چوب، چنگ در گفتار | |
| پس انالاحق بدان که خواهی گفت | سر منصور گیر یا سردار | |
| خیز، تا این سخن ز سر گیریم | که به پایان نمی‌رسد طومار | |
| چند ازین ریش و جبه و دستار؟ | دست آن دوست گیر و دست مدار | |
| ورد دل کن به جنبش و حرکت | قوت جان ساز در سکون و قرار | |
| یاد او بالغدو و الاصل | ذکر او بالعشی والابکار | |
| رنگ و بوی خود از میان برگیر | تا ترا تنگ برکشد به کنار | |
| تا نگردی شکسته کی بینی | به درستی جمال آن دلدار؟ | |
| بر کف دستش آورند و برند | کوزه کش دسته بشکند به چهار | |
| آنچه گوید اگر توانی کرد | هرچه گویی تو آن کند ناچار |