به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانیم
|
|
به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانیم
|
من اگر چه پیرم و ناتوان تو ز آستان خودت مران
|
|
که گذشته در غمت ای جوان همه روزگار جوانیم
|
منم ای برید و دو چشم تر ز فراق آن مه نوسفر
|
|
به مراد خود برسی اگر به مراد خود برسانیم
|
چو برآرم از ستمش فغان گله سر کنم من خسته جان
|
|
برد از شکایت خود زبان به تفقدات زبانیم
|
به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان
|
|
که نوزاد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانیم
|
ز سموم سرکش این چمن همه سوخت چون بر و برگ من
|
|
چه طمع به ابر بهاری و چه زیان ز باد خزانیم
|
شدهام چو هاتف بینوا به بلای هجر تو مبتلا
|
|
نرسد بلا به تو دلرباگر ازین بلا برهانیم
|