| نشست از بر سینه‌ی پیلتن | پر از خاک چنگال و روی و دهن | |
| یکی خنجری آبگون برکشید | همی خواست از تن سرش را برید | |
| به سهراب گفت ای یل شیرگیر | کمندافگن و گرد و شمشیرگیر | |
| دگرگونه‌تر باشد آیین ما | جزین باشد آرایش دین ما | |
| کسی کاو بکشتی نبرد آورد | سر مهتری زیر گرد آورد | |
| نخستین که پشتش نهد بر زمین | نبرد سرش گرچه باشد به کین | |
| گرش بار دیگر به زیر آورد | ز افگندنش نام شیر آورد | |
| بدان چاره از چنگ آن اژدها | همی خواست کاید ز کشتن رها | |
| دلیر جوان سر به گفتار پیر | بداد و ببود این سخن دلپذیر | |
| یکی از دلی و دوم از زمان | سوم از جوانمردیش بی‌گمان | |
| رها کرد زو دست و آمد به دشت | چو شیری که بر پیش آهو گذشت | |
| همی کرد نخچیر و یادش نبود | ازان کس که با او نبرد آزمود | |
| همی دیر شد تا که هومان چو گرد | بیامد بپرسیدش از هم نبرد | |
| به هومان بگفت آن کجا رفته بود | سخن هرچه رستم بدو گفته بود | |
| بدو گفت هومان گرد ای جوان | به سیری رسیدی همانا ز جان | |
| دریغ این بر و بازو و یال تو | میان یلی چنگ و گوپال تو | |
| هژبری که آورده بودی بدام | رها کردی از دام و شد کار خام | |
| نگه کن کزین بیهده کارکرد | چه آرد به پیشت به دیگر نبرد | |
| بگفت و دل از جان او برگرفت | پرانده همی ماند ازو در شگفت | |
| به لشکرگه خویش بنهاد روی | به خشم و دل از غم پر از کار اوی |