| کنون زود پیرایه بگشای و رو | به پیش پدر شو به زاری بنو | |
| بدو گفت رودابه پیرایه چیست | به جای سر مایه بی‌مایه چیست | |
| روان مرا پور سامست جفت | چرا آشکارا بباید نهفت | |
| به پیش پدر شد چو خورشید شرق | به یاقوت و زر اندرون گشته غرق | |
| بهشتی بد آراسته پرنگار | چو خورشید تابان به خرم بهار | |
| پدر چون ورا دید خیره بماند | جهان آفرین را نهانی بخواند | |
| بدو گفت ای شسته مغز از خرد | ز پرگوهران این کی اندر خورد | |
| که با اهرمن جفت گردد پری | که مه تاج بادت مه انگشتری | |
| چو بشنید رودابه آن گفت‌وگوی | دژم گشت و چون زعفران کرد روی | |
| سیه مژه بر نرگسان دژم | فرو خوابنید و نزد هیچ دم | |
| پدر دل پر از خشم و سر پر ز جنگ | همی رفت غران بسان پلنگ | |
| سوی خانه شد دختر دل‌شده | رخان معصفر بزر آژده | |
| به یزدان گرفتند هر دو پناه | هم این دل شده ماه و هم پیشگاه |