| پس ز مه تا ماهی هیچ از خلق نیست | که بجذب مایه او را حلق نیست | |
| حلق جان از فکر تن خالی شود | آنگهان روزیش اجلالی شود | |
| شرط تبدیل مزاج آمد بدان | کز مزاج بد بود مرگ بدان | |
| چون مزاج آدمی گل‌خوار شد | زرد و بدرنگ و سقیم و خوار شد | |
| چون مزاج زشت او تبدیل یافت | رفت زشتی از رخش چون شمع تافت | |
| دایه‌ای کو طفل شیرآموز را | تا بنعمت خوش کند پدفوز را | |
| گر ببندد راه آن پستان برو | برگشاید راه صد بستان برو | |
| زانک پستان شد حجاب آن ضعیف | از هزاران نعمت و خوان و رغیف | |
| پس حیات ماست موقوف فطام | اندک اندک جهد کن تم الکلام | |
| چون جنین بد آدمی بد خون غذا | از نجس پاکی برد ممن کذا | |
| از فطام خون غذااش شیر شد | وز فطام شیر لقمه‌گیر شد | |
| وز فطام لقمه لقمانی شود | طالب اشکار پنهانی شود | |
| گر جنین را کس بگفتی در رحم | هست بیرون عالمی بس منتظم | |
| یک زمینی خرمی با عرض و طول | اندرو صد نعمت و چندین اکول | |
| کوهها و بحرها و دشتها | بوستانها باغها و کشتها | |
| آسمانی بس بلند و پر ضیا | آفتاب و ماهتاب و صد سها | |
| از جنوب و از شمال و از دبور | باغها دارد عروسیها و سور | |
| در صفت ناید عجایبهای آن | تو درین ظلمت چه‌ای در امتحان | |
| خون خوری در چارمیخ تنگنا | در میان حبس و انجاس و عنا | |
| او بحکم حال خود منکر بدی | زین رسالت معرض و کافر شدی |