| لیلی چو ز باغ مرگ مجنون | چون لاله نشست غرقه در خون، | |
| شد عرصه‌ی دهر بر دلش تنگ | زد ساغر عیش خویش بر سنگ | |
| افتاد در آن کشاکش درد | از راحت خواب و لذت خورد | |
| تابنده مهش ز تاب خود رفت | نورسته گلشن ز آب خود رفت | |
| بی‌وسمه گذاشت، ابروان را | بی‌شانه، کمند گیسوان را | |
| تب، کرد به قصد جانش آهنگ | نگذاشت به رخ ز صحت‌اش رنگ | |
| آمد به کمانی از خدنگی | زد سرخ گلش به زردرنگی | |
| تبخاله نهاد بر لبش خال | شد بر ساقش گشاده خلخال | |
| چون از نفس خزان، درختان | گشتند به باد داده رختان | |
| از خلعت سبز عور ماندند | وز برگ بهار دور ماندند | |
| گلزار ز هر گل و گیاهی | شد رنگرزانه کارگاهی | |
| طاووس درخت پر بینداخت | سلطان چمن سپر بینداخت | |
| بستان ز هوای سرد بفسرد | تب‌لرزه ز رخ طراوتش برد | |
| شد هر شاخی ز برگ و بر، پاک | بر دوش درخت مار ضحاک | |
| از خون خوردن، انار خندان | آلوده به خون نمود دندان | |
| به گشت چو عاشقی رخش زرد | از درد نشسته بر رخش گرد | |
| بادام به عبرت ایستاده | صد چشم به هر طرف نهاده | |
| باغی تهی از گل و شکوفه | بغداد شده بدل به کوفه | |
| و آن غیرت گلرخان بغداد | یعنی لیلی گل چمن‌زاد | |
| افتاده به خارخار مردن | تن بنهاده به جان سپردن |