| ناگهان بر گرد بخت ملک سر از مهد خواب | چشم تا میزد جهان بر هم برآمد آفتاب | |
| آفتاب مشرق دولت که باشد نوربخش | شرق و غرب و بحر و بر را گر فرو گیرد سحاب | |
| آفتاب مطلع رفعت که خواهد قرص مهر | بهر خود شکل هلالی تا شود او را رکاب | |
| والی یم دل ولی سلطان که در دوران او | دفتر احسان حاتم را سراسر برد آب | |
| داور دارا حشم دریا کف صاحب کرم | سرور بیضا علم گردنکش گردون جناب | |
| بر سمند سخت سم گردافکنان لشگرش | لرزه در گورافکنان رستم و افراسیاب | |
| می‌شود سیماب وش پنهان ز بیم ار می‌جهد | از کمان چرخ بی‌فرمان او تیر شهاب | |
| بر زبردستان کند گر زیر دستان را دلیر | از عقاب و صعوه خیزد بانک و زنهار از عقاب | |
| باد پروازش کند گوی زمین را بی‌سکون | گر نویسد بر پر خود آیت عونش ذباب | |
| عنکبوتی را کند گر تقویت بالا کشد | چون شترکش گاو ماهی را به زنجیر لعاب | |
| ناظران را نسخه‌ی ایام می‌شد ذات او | نسخه‌ی‌های آفرینش یافت صد بار انتخاب | |
| پر شود در روز روشن عالم از خفاش ظلم | آفتاب عدلش ار یکدم بماند در نقاب | |
| امتیاز بزم سلطانیش این بس کاندران | خون بدخواهش شرابست و دل خصمش کباب | |
| گنج تمکینش که پا افشرده بر جا همچو کوه | باشد اندر خانه خود گر شود عالم خراب | |
| اتفاق افتد ملک را صحبت مرغا بیان | آتش قهرش گر آید بر زمین در التهاب | |
| ای ز رفعت سروران دهر را صاحب رئوس | وی ز شوکت گردنان ملک را مالک رقاب | |
| یک سر مو کم شمردن یک جهان بی‌دانشی است | کامکاری چون تو را از خسروان کامیاب | |
| کاسه‌های هفت دریا از کف در پاش تو | خالیند و سرنگون و باد در کف چون حباب | |
| انتقامت پای پیچیده است در دامان صبر | بخششت سر کرده بیرون از گریبان شتاب | |
| خاطر خصم تو را تسکین توان دادن ز خوف | گر توان بردن برون از طبع سیماب اضطراب |