| ما مقیم آستان توایم | عندلیبان بوستان توایم | |
| گر رویم از درت و گر نرویم | از تو گوییم و هم ز تو شنویم | |
| چون که در دام تو گرفتاریم | از تو پروای خویش چون داریم؟ | |
| چون دم از آشنایی تو زنیم | میل بیگانگی چگونه کنیم؟ | |
| سر ما و آستانه‌ی در تو | منتظر تا رویم در سر تو | |
| تو مپندار کز در تو رویم | به سر تو، که در سر تو رویم | |
| تا ز عشق تو جرعه‌ای خوردیم | دل بدادیم و جان فدا کردیم | |
| تا به کوی تو راهبر گشتیم | جز تو، از هرچه بود برگشتیم | |
| تا ز جان با غم تو پیوستیم | رخت هستی خویش بربستیم | |
| تا ز شوق تو مست و حیرانیم | ره به هستی خود نمی‌دانیم | |
| چون به سودای تو گرفتاریم | سر سودای خود کجا داریم؟ | |
| تاب حسن تو آتشی افروخت | دل ما را بدان بخواهد سوخت |