| دل تو را دوست‌تر ز جان دارد | جان ز بهر تو در میان دارد | |
| گر کند جان به تو نثار مرنج | چه کند؟ دسترس همان دارد | |
| با غمت زان خوشم که جان مرا | غمت هر لحظه شادمان دارد | |
| بر دلم بار هجر پیش منه | آخر این خسته نیز جان دارد | |
| رخ ز مشتاق خود نهان چه کنی | آنچنان رخ کسی نهان دارد؟ | |
| بر رخ تو توان فشاندن جان | راستی را رخ تو آن دارد | |
| با خیال لب تو دوش دلم | گفت: جان عزم آن جهان دارد | |
| بوسه‌ای ده مرا، که نوش لبت | لذت عیش جاودان دارد | |
| از سر خشم گفت چشم تو: دور | نه کسی بوسه رایگان دارد | |
| خوش برآشفت زلف تو که: خموش | زندگانی تو را زیان دارد | |
| کز شکر خواب دیده معذور است | در درون جان ناتوان دارد | |
| مرهمی، پیش از آنکه از تو دلم | پیش صدر جهان فغان دارد | |
| عرش بابی، که مهر همت او | برتر از عرش آشیان دارد | |
| رهنمایی، که پرتو نورش | روشن اطراف کن فکان دارد | |
| زان سوی کاینات صحرایی است | او در آن لامکان مکان دارد | |
| سبق ام‌الکتاب می‌گیرد | لوح محفوظ خود روان دارد | |
| شمه‌ای از نسیم اخلاقش | روضه‌ی گلشن جنان دارد | |
| ذره‌ای از فروغ انوارش | آفتاب شررفشان دارد | |
| بوی خلق محمد آن بوید | که در آن روضه‌ای قران دارد | |
| سرفراز آن کسی بود که چو چرخ | بر درش سر بر آستان دارد |