مرا گر دولتی باشد که روزی با تو بنشینم
|
|
ز لبهای تو مینوشم، ز رخسار تو گل چینم
|
شبی در خلوت وصلت چو بخت خود همی خفتم
|
|
اگر اقبال بنهادی ز زانوی تو بالینم
|
مرا گر بی توام غم نیست از هجران و تنهایی
|
|
به هر چیزی که روی آرم درو روی تو میبینم
|
اگر چون گل خس و خاری گزینی بر چو من یاری
|
|
من آن بلبل نیم باری که گل را بر تو بگزینم
|
خراج جان و دل خواهی تو را زیبد که سلطانی
|
|
زکات حسن اگر بدهی به من باری که مسکینم
|
جهانی شاد و غمگیناند از هرج و وصال تو
|
|
به وصلم شادمان گردان که از هجر تو غمگینم
|
دلم ببرید چون فرهاد عمری کوه اندوهت
|
|
مکن ای خسرو خوبان طمع در جان شیرینم
|
زکین و مهر دلداران، سخن رانند با یاران
|
|
تو با من کین بیمهری و با تو مهر بیکینم
|
نظر کردم به تو خوبان بیفتادند از چشمم
|
|
چو مه دیدم کجا ماند دگر پروای پروینم
|
مسلمان آن زمان گردد که گوید سیف فرغانی
|
|
که من بیوصل تو بیجان و بیعشق تو بیدینم
|
چنان افتادهی عشقت شدم جانا که چون سعدی
|
|
«ز دستم بر نمیآید که یک دم بی تو بنشینم»
|