| منوچهر را سال شد بر دو شست | ز گیتی همی بار رفتن ببست | |
| ستاره‌شناسان بر او شدند | همی ز آسمان داستانها زدند | |
| ندیدند روزش کشیدن دراز | ز گیتی همی گشت بایست باز | |
| بدادند زان روز تلخ آگهی | که شد تیره آن تخت شاهنشهی | |
| گه رفتن آمد به دیگر سرای | مگر نزد یزدان به آیدت جای | |
| نگر تا چه باید کنون ساختن | نباید که مرگ آورد تاختن | |
| سخن چون ز داننده بشنید شاه | به رسم دگرگون بیاراست گاه | |
| همه موبدان و ردان را بخواند | همه راز دل پیش ایشان براند | |
| بفرمود تا نوذر آمدش پیش | ورا پندها داد ز اندازه بیش | |
| که این تخت شاهی فسونست و باد | برو جاودان دل نباید نهاد | |
| مرا بر صد و بیست شد سالیان | به رنج و به سختی ببستم میان | |
| بسی شادی و کام دل راندم | به رزم اندرون دشمنان ماندم | |
| به فر فریدون ببستم میان | به پندش مرا سود شد هر زیان | |
| بجستم ز سلم و ز تور سترگ | همان کین ایرج نیای بزرگ | |
| جهان ویژه کردم ز پتیاره‌ها | بس شهر کردم بس باره‌ها | |
| چنانم که گویی ندیدم جهان | شمار گذشته شد اندر نهان | |
| نیرزد همی زندگانیش مرگ | درختی که زهر آورد بار و برگ | |
| ازان پس که بردم بسی درد و رنج | سپردم ترا تخت شاهی و گنج | |
| چنان چون فریدون مرا داده بود | ترا دادم این تاج شاه آزمود | |
| چنان دان که خوردی و بر تو گذشت | به خوشتر زمان بازم بایدت گشت |