قصیده

جاء الشتاء ببرد لامرد له و لم یطق حجر القاسی یقاسیه
لاکاس عندی و لا کانون یدفنی کنی ظلام و کیسی قل مافیه
دع‌الکتاب و خل الکیس یا اسفا علی کساء نغطی فی دیاجیه
ارجوک مولای فیما یقتضی املی والعبد لم یرج الا من موالیه