| ایهاالمأثور فی قید الذنوب | ایها المحروم من سر الغیوب | |
| لا تقم فی اسر لذات الجسد | انها فی جید حبل من مسد | |
| قم توجه شطر اقلیم النعیم | و اذکر الاوطان والعهد القدیم | |
| گنج علم «ما ظهر مع ما بطن» | گفت: از ایمان بود حب الوطن | |
| این وطن، مصر و عراق و شام نیست | این وطن، شهریست کان را نام نیست | |
| زانکه از دنیاست، این اوطان تمام | مدح دنیا کی کند «خیر الانام» | |
| حب دنیا هست رأس هر خطا | از خطا کی می‌شود ایمان عطا | |
| ای خوش آنکو یابد از توفیق بهر | کاورد رو سوی آن بی‌نام شهر | |
| تو در این اوطان، غریبی ای پسر! | خو به غربت کرده‌ای، خاکت به سر! | |
| آنقدر در شهر تن ماندی اسیر | کان وطن، یکباره رفتت از ضمیر | |
| رو بتاب از جسم و، جان را شاد کن | موطن اصلی خود را یاد کن | |
| زین جهان تا آن جهان بسیار نیست | در میان، جز یک نفس در کار نیست | |
| تا به چند ای شاهباز پر فتوح | باز مانی دور، از اقلیم روح؟ | |
| حیف باشد از تو، ای صاحب هنر! | کاندرین ویرانه ریزی بال و پر | |
| تا به کی ای هدهد شهر سبا | در غریبی مانده باشی، بسته پا؟ | |
| جهد کن! این بند از پا باز کن | بر فراز لامکان پرواز کن | |
| تا به کی در چاه طبعی سرنگون؟ | یوسفی، یوسف، بیا از چه برون | |
| تا عزیز مصر ربانی شوی | وا رهی از جسم و روحانی شوی |