| همی تا برآید به تدبیر کار | مدارای دشمن به از کارزار | |
| چو نتوان عدو را به قوت شکست | به نعمت بباید در فتنه بست | |
| گر اندیشه باشد ز خصمت گزند | به تعویذ احسان زبانش ببند | |
| عدو را بجای خسک در بریز | که احسان کند کند، دندان تیز | |
| چو دستی نشاید گزیدن، ببوس | که با غالبان چاره زرق است و لوس | |
| به تدبیر رستم درآید به بند | که اسفندیارش نجست از کمند | |
| عدو را به فرصت توان کند پوست | پس او را مدارا چنان کن که دوست | |
| حذر کن ز پیکار کمتر کسی | که از قطره سیلاب دیدم بسی | |
| مزن تا توانی بر ابرو گره | که دشمن اگرچه زبون، دوست به | |
| بود دشمنش تازه و دوست ریش | کسی کش بود دشمن از دوست بیش | |
| مزن با سپاهی ز خود بیشتر | که نتوان زد انگشت با نیشتر | |
| وگر زو تواناتری در نبرد | نه مردی است بر ناتوان زور کرد | |
| اگر پیل زوری وگر شیر چنگ | به نزدیک من صلح بهتر که جنگ | |
| چو دست از همه حیلتی در گسست | حلال است بردن به شمشیر دست | |
| اگر صلح خواهد عدو سر مپیچ | وگر جنگ جوید عنان بر مپیچ | |
| که گروی ببندد در کارزار | تو را قدر و هیبت شود یک، هزار | |
| ور او پای جنگ آورد در رکاب | نخواهد به حشر از تو داور حساب | |
| تو هم جنگ را باش چون کینه خاست | که با کینه ور مهربانی خطاست | |
| چو با سفله گویی به لطف و خوشی | فزون گرددش کبر و گردن کشی | |
| به اسبان تازی و مردان مرد | برآر از نهاد بداندیش گرد |