| ای افسر کوه و چرخ را جوشن | خود تیره به روی و فعل تو روشن | |
| چون باد سحر تو را برانگیزد | دیوی سیهی به لولو آبستن | |
| وانگه که تهی شدی ز فرزندان | چون پنبه شوی به کوه بر خرمن | |
| امروز به آب چشم تو حورا | در باغ بشست سبزه پیراهن | |
| وز گوهر و زر، مخنقه و یاره | در کرد به دست و بست بر گردن | |
| حورا که شنود ای مسلمانان | پرورده به آب چشم آهرمن؟ | |
| دشت از تو کشید مفرش وشی | چرخ از تو خزید در خز ادکن | |
| با باد چو بیدلان همی گردی | نه خواب و قرار و نه خور و مسکن | |
| گه همچو یکی پر آتش اژدرها | گه همچو یکی پر آب پرویزن | |
| یک چند کنون لباس بد مهری | از دلت همی بباید آهختن | |
| زیرا که ز دشت باد نوروزی | بربود سپید خلعت بهمن | |
| وامیخته شد به فر فروردین | با چندن سوده آب چون سوزن | |
| اکنون نچرد گوزن بر صحرا | جز سنبل و کرویا و آویشن | |
| بازی نکند مگر به جماشی | با زلف بنفشه عارض سوسن | |
| چون روی منیژه شد گل سوری | سوسن به مثل چو خنجر بیژن | |
| باد سحری به سحر ماهر شد | بربود ز خلق دل به مکر و فن | |
| مفتی و فقیه و عابد و زاهد | گشتند همه دنان به گرد دن | |
| گر بیدل و مست خلق شد یارب | چون است که مانده‌ام به زندان من | |
| من رانده بهم چو پیش گه باشد | طنبوری و پای کوب و بربط‌زن | |
| از بهر خدای سوی این دیوان | یکی بنگر به چشم دلت، ای سن |