| سمند ره نورد این بیانان | بزد راه سخن زینسان به پایان | |
| که چون منظور دور از لشکری گشت | خروشان همچو سیل افتاد در دشت | |
| ز دل می‌کرد آه سرد و می‌رفت | دو منزل را یکی می‌کرد و می‌رفت | |
| کسان همزبان را یاد می‌کرد | ز درد بی‌کسی فریاد می‌کرد | |
| خوش آن بیکس که صحرایی گزیند | که غیر از سایه همپایی نبیند | |
| کند چندان فغان از جان ناشاد | که آید آه از افغانش به فریاد | |
| نماند در مقام خسته حالی | دل پر سازد از فریاد خالی | |
| بیا وحشی که عنقایی گزینیم | وطن در قاف تنهایی گزینیم | |
| چو مه با خور بود نقصان پذیر است | می از تنها نشستن شیر گیر است | |
| ز تنهاییست می را در فرح روی | چو یارش پشه شد گردد ترش روی | |
| چو سرکه همسرای پشه افتاد | نیاید از سرایش غیر فریاد | |
| چو زر با نقره یکچندی نشیند | دگر خود را به رنگ خود نبیند | |
| مشو دمساز با کس تا توانی | اگر می‌بایدت روشن روانی | |
| چو آیینه که با هرکس مقابل | ز تأثیر نفس گردد سیه دل | |
| چو روزی چند شد القصه منظور | به چشمش مرغزاری آمد از دور | |
| چو شد نزدیک جای خرمی دید | عجب آب و هوای بی‌غمی دید | |
| در او هر سو چکاوک خانه کرده | چو هدهد کاکل خود شانه کرده | |
| ز جا برجسته طفل سبزه از باد | به آهو نیزه بازی کرده بنیاد | |
| ز زخم خار گلها را تکسر | ز زخم سنگ مشت یاسمین پر | |
| گشودی ماهیش مقراض از دم | به قصد آب می‌بردید قاقم |