| هزار شکر که بر مسند جهانبانی | نشست باز به دولت سکندر ثانی | |
| ستون سقف فلک گشت رکن صحت شاه | و گرنه بود جهان مستعد ویرانی | |
| سحاب فتنه بر آنگونه بسته بود تتق | که چرخ داشت مهیا کلاه بارانی | |
| محیط حادثه آماده تلاطم بود | شکست در دلش آن موجهای توفانی | |
| به شکل زلف بتان بود در گذر گه باد | سواد عالم هستی ز بس پریشانی | |
| اگر بر آب شدی نقش صورت بشری | ز روی آب نرفتی ز فرط حیرانی | |
| هزار اهرمن تیره بخت دست خلاف | دراز داشت پی خاتم سلیمانی | |
| چو نان به دست گدا بود و زر به مشت لیم | به دست خوف و رجا حبیب انسی و جانی | |
| سخن ز لب نتوانست راه برد به گوش | ز بسکه روز جهان تیره بود و ظلمانی | |
| ز تیره ابر مرض آفتاب گردون رخش | برون جهاند و جهان کرد جمله نورانی | |
| پناه عافیت جمله در جمیع جهات | ضروری همه مانند حفظ یزدانی | |
| فلک مطیع قضا قدرت قدر فرمان | که هر چه خواست به دو داشت ایزد ارزانی | |
| ابوالمظفر تهماسب شاه آنکه ظفر | ستاده بر در اقبال او به دربانی | |
| چو بار عام دهد از سران هفت اقلیم | تمام روی زمین پرشود ز پیشانی | |
| فشاند از غضبش بر جهانیان دامن | رود به باد فنا خاک توده فانی | |
| براق برق عنانیست حکم نافذ او | عنان او به کف امر و نهی قرآنی | |
| به یک مشیمه تو گویی که پرورش یابند | رضای خاطر او با رضای ربانی | |
| ز عهده‌ی کف جودش برون نیامد اگر | به جای ژاله گهر بارد ابر نیسانی | |
| شود به کل گدایان زکات و حج واجب | کند چو دست کرم ریز او در افشانی | |
| سخای اوست به نوعی که صورت نوعی | رسد مقارن دستش به جوهر کانی |