| پادشاهی ماه وش، خورشید فر | داشت چون یوسف یکی زیبا پسر | |
| کس به حسن او پسر هرگز نداشت | هیچ خلق آن حشمت و آن عز نداشت | |
| خاک او بودند دلبندان همه | بنده‌ی رویش خداوندان همه | |
| گر به شب از پرده پیدا آمدی | آفتابی نو به صحرا آمدی | |
| روی او را وصف کردن روی نیست | زانک مه از روی او یک موی نیست | |
| گر رسن کردی از آن زلف دو تاه | صد هزاران دل فرو رفتی به چاه | |
| زلف عالم سوز آن شمع طراز | کار کردی برهمه عالم دراز | |
| وصف شست زلف آن یوسف جمال | هیچ نتوان گفت در پنجاه سال | |
| چشم چون نرگس اگر بر هم زدی | آتش اندر جمله‌ی عالم زدی | |
| خنده‌ی او چون شکر کردی نثار | صد هزاران گل شکفتی بی‌بهار | |
| از دهانش خود نشد معلوم هیچ | زانک نتوان گفت از معدوم هیچ | |
| چون ز زیر پرده بیرون آمدی | هر سر مویش به صد خون آمدی | |
| فتنه‌ی جان و جهان بود آن پسر | هرچ گویم بیش از آن بود آن پسر | |
| چو برون راندی سوی میدان فرس | برهنه بودیش تیغ از پیش و پس | |
| هرک سوی آن پسر کردی نگاه | برگرفتندیش در ساعت ز راه | |
| بود درویشی گدایی بی‌خبر | بی‌سر و بن شد ز عشق آن پسر | |
| قسم ازو جز عجز و آشفتن نداشت | جانش می‌شد زهره‌ی گفتن نداشت | |
| چون بیافت آن درد را هم پشت او | عشق و غم درجان و در دل می‌کشت او | |
| روز و شب در کوی او بنشسته بود | چشم از خلق جهان بربسته بود | |
| هیچ کس محرم نبودش در جهان | همچنان می‌گشت با غم بی‌جنان |