| شیخ سمعان پیرعهد خویش بود | در کمال از هرچ گویم بیش بود | |
| شیخ بود او در حرم پنجاه سال | با مرید چارصد صاحب کمال | |
| هر مریدی کان او بود ای عجب | می‌نیاسود از ریاضت روز و شب | |
| هم عمل هم علم با هم یار داشت | هم عیان کشف هم اسرار داشت | |
| قرب پنجه حج بجای آورده بود | عمره عمری بود تا می‌کرده بود | |
| خود صلوة وصوم بی‌حد داشت او | هیچ سنت را فرو نگذاشت او | |
| پیشوایانی که در عشق آمدند | پیش او از خویش بی‌خویش آمدند | |
| موی می‌بشکافت مرد معنوی | در کرامات و مقامات قوی | |
| هرک بیماری و سستی یافتی | از دم او تن درستی یافتی | |
| خلق را فی الجمله در شادی و غم | مقتدایی بود در عالم علم | |
| گرچه خود را قدوه‌ی اصحاب دید | چند شب بر هم چنان در خواب دید | |
| کز حرم در رومش افتادی مقام | سجده می‌کردی بتی را بر دوام | |
| چون بدید این خواب بیدار جهان | گفت دردا و دریغا این زمان | |
| یوسف توفیق در چاه اوفتاد | عقبه‌ی دشوار در راه اوفتاد | |
| من ندانم تا ازین غم جان برم | ترک جان گفتم اگر ایمان برم | |
| نیست یک تن بر همه روی زمین | کو ندارد عقبه‌ای در ره چنین | |
| گر کند آن عقبه قطع این جایگاه | راه روشن گرددش تا پیشگاه | |
| ور بماند در پس آن عقبه باز | در عقوبت ره شود بر وی دارز | |
| آخر از ناگاه پیر اوستاد | با مریدان گفت کارم اوفتاد | |
| می‌بباید رفت سوی روم زود | تا شود تدبیر این معلوم زود |