| کبک بس خرم خرامان در رسید | سرکش و سرمست از کان در رسید | |
| سرخ منقاروشی پوش آمده | خون او از دیده در جوش آمده | |
| گاه می‌برید بی‌تیغی کمر | گاه می‌گنجید پیش تیغ در | |
| گفت من پیوسته در کان گشته‌ام | بر سر گوهر فراوان گشته‌ام | |
| بوده‌ام پیوسته با تیغ و کمر | تا توانم بود سرهنگ گهر | |
| عشق گوهر آتشی زد در دلم | بس بود این آتش خوش حاصلم | |
| تفت این آتش چو سر بیرون کند | سنگ ریزه در درونم خون کند | |
| آتشی دیدی که چون تأثیر کرد | سنگ را خون کرد و بی‌تأخیر کرد | |
| در میان سنگ و آتش مانده‌ام | هم معطل هم مشوش مانده‌ام | |
| سنگ ریزه می‌خورم در تفت و تاب | دل پر آتش می‌کنم بر سنگ خواب | |
| چشم بگشایید ای اصحاب من | بنگرید آخر به خورد و خواب من | |
| آنک بر سنگی بخفت و سنگ خورد | با چنین کس از چه باید جنگ کرد | |
| دل در این سختی به صد اندوه خست | زانک عشق گوهرم بر کوه بست | |
| هرک چیزی دوست گیرد جز گهر | ملکت آن چیز باشد برگذر | |
| ملک گوهر جاودان دارد نظام | جان او با کوه پیوسته مدام | |
| من عیار کوهم و مرد گهر | نیستم یک لحظه با تیغ و کمر | |
| چون بود در تیغ گوهر بر دوام | زان گهر در تیغ می‌جویم مدام | |
| نه چو گوهر هیچ گوهر یافتم | نه ز گوهر گوهری‌تر یافتم | |
| چون ره سیمرغ راه مشکل است | پای من در سنگ گوهر در گلست | |
| من به سیمرغ قوی دل کی رسم | دست بر سر پای در گل کی رسم |