همیگفتم که کی باشد که خرم روزگار آید
|
|
جهان از سر جوان گردد بهار غمگسار آید
|
بهار غمگسار آید که هر کس را به کار آید
|
|
بهاری کاندرو هر روز می را خواستار آید
|
ز هر بادی که برخیزد کنون بوی بهار آید
|
|
کنون ما را ز باد بامدادی بوی یار آید
|
چو روی کودکان ما درخت گل به بار آید
|
|
نگار لاله رخ با ما به خرم لالهزار آید
|
می مشکین گسارد تا گه بوس و کنار آید
|
|
هوا خوش گردد و با طبع خسرو سازگار آید
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
نگارا! بوستان اکنون ندانی کز چه سان باشد
|
|
گشاده آسمان دیدستی اندر شب؟ چنان باشد
|
ازین سو نسترن باشد از آن سو ارغوان باشد
|
|
بهشتی در میان باشد بهاری بر کران باشد
|
درختان را همه پوشش پرند و پرنیان باشد
|
|
هوای بوستان همچون هوای دوستان باشد
|
بیا در بوستان چونانکه رسم باستان باشد
|
|
تو سروی و گلی و سرو و گل در بوستان باشد
|
گلی لیکن ز تو تا سرخ گل چندان میان باشد
|
|
که از قدر بلند شاه تا هفت آسمان باشد
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
بهار آمد من و هر روز نو باغی و نو جایی
|
|
به گشتن هر زمان عزمی به بودن هر زمان رایی
|
قدح پر بادهی رنگین به دست باده پیمایی
|
|
چو مرغ از گل به گل هر ساعتی دیگر تماشایی
|
نگاری با من و رویی نه رویی بلکه دیبایی
|
|
ازین خوشی، ازین کشی، ازین در کار زیبایی
|
خردمندی که از رایم خبر دارد به ایمایی
|
|
غزلگویی که مرغان را به بانگ آرد به آوایی
|
من و چنگی و آن دلبر که او را نیست همتایی
|
|
ز من کرده مدیح شاه را هزمان تقاضایی
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
امیر عالم عادل نبیرهی خسرو غازی
|
|
جلال دولت عالی امین ملت تازی
|
ملک بو احمد محمود زیبای سرافرازی
|
|
شهنشاهی که روز جنگ با شیران کند بازی
|
ایا شاه جهانداری که فردی و بیانبازی
|
|
چه اندر مملکت گیری، چه اندر مملکت سازی
|
بزرگی را و شاهی را هم انجام و هم آغازی
|
|
جهانداری ز تو نازد تو از فضل و هنر نازی
|
تو آن شاهی که گیتی را ز بدکیشان بپردازی
|
|
به تیغ و تیر خان و مان بدخواهان براندازی
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
سزای تو ترا شاها ندانم آفرین گفتن
|
|
همی شرم آیدم زین خام گفتاری چنین گفتن
|
خجل گشتم ز بس حلم ترا کوه و زمین گفتن
|
|
فرو ماندم ز بس جود ترا ماء معین گفتن
|
حدیث تیغ و تیر و قصهی تاج و نگین گفتن
|
|
ترا بر کشوری یا بر فزونتر زان امین گفتن
|
جلال و همت و قدر ترا چرخ برین گفتن
|
|
پناه داد و دین خواندن، بلای کفر و کین گفتن
|
چه خوانم مر ترا شاها که دل شد سیر ازین گفتن
|
|
بگو تا من بگردانم ترا مدح متین گفتن
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی ...
|
جوان دولت خداوندا! جوانبخت و جوان بادی
|
|
فراوان دوستان داری به کام دوستان بادی
|
جهانداری ترا زیبد خداوند جهان بادی
|
|
ز دولت بهرهور بادی به شاهی شادمان بادی
|
همیشه کامران بودی هماره کامران بادی
|
|
به از نوشین روان گفتن به از نوشیروان بادی
|
ز گردون بیضرر بادی به گیتی بیزیان بادی
|
|
بقای دین و دولت را به دست و دل ضمان بادی
|
ازین نوروز فرخنده به شادی جاودان بادی
|
|
دل من مر ترا شاها چنان خواهد، چنان بادی
|
از این فرخنده فروردین و خرم جشن نوروزی
|
|
نصیب خسرو عادل سعادت باد و پیروزی
|