قسمت هفدهم

خسروا روزت همه نوروز باد

□

مه نجویم، مه مرا روی تو بس

□

ملک یوسف ای حاتم طی غلامت

□

بپرسید هرچیز و دریا بدید

□

ای در نبرد حیدر کرار روزگار

□

بس لابه که بنمودم و دل‌دار نپذرفت

□

ای به رفعت ز آسمان برتر

□

به بیماری اندر بمرد اردشیر

□

خسروا بخت همنشین تو باد

□

به بقراط شد علم طب آشکار

□

هرچه زاب و آتش و خاک و هوای عالمست

□

پسر بد مر او را یکی همچو شیر

□

ابشروا یا اهل نیشابور اذا جاء البشیر

□

رامشگر این ترانه‌ی خوش

□

شبی گذاشته‌ام دوش در غم دلبر

□

چو نزدیکی نرم‌پایان رسید

□

صاحبا عید بر تو خرم باد

□

گوهر کش این علاقه‌ی در

□

موکب عالی دستور جهان آمد باز

□

الا ای برآورده چرخ بلند

□

در دین چو اعتصام به حبل متین کنند

□

آگه نه‌ای که بر دلم از غم چه درد خاست

□

ای شادی جان آفرینش

□

ازان پس بفرمود کان جام زرد

□

زهی ز بارگه ملک تو سفیر سفیر

□

آن کز می خواجگی است سرمست

□

هرکرا در دور گردون ذکر مقصد می‌رود

□

چو شب روز شد بامداد پگاه

□

ای عید دین و دولت عیدت خجسته باد

□

بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را

□

خوشا نواحی بغداد جای فضل و هنر

□

وزان روی لشکر سوی چین کشید

□

آب چشمم گشت پر خون زاتش هجران یار

□

طغراکش این فراق‌نامه

□

بازآمد آنکه دولت و دین در پناه اوست

□

همی رفت یک ماه پویان به راه

□

گر دل و دست بحر و کان باشد

□

چه آفتی تو که کمتر غم تو هجران است

□

رییس مشرق و مغرب ضیاء الدین منصور

□

چو نامه بر کید هندی رسید