قسمت هفدهم

ای سپاهت را ظفر لشکرکش و نصرت یزک

□

چون مانع دل‌رمیده مجنون

□

ای بهمت برتر از چرخ اثیر

□

چو برگشت و آمد به درگاه قصر

□

ای به نسبت با تو هرچه اندر ضمیر آمد حقیر

□

روی تو را در رکاب شمس و قمر می‌رود

□

زندگانی ولی نعمت من باد دراز

□

سکندر بیامد دلی همچو کوه

□

هندویی کز مژگان کرد مرا لاله قطار

□

سکندر که صیتش جهان را گرفت

□

مبارک باد و میمون باد و خرم

□

چو شد کار آن سرو بن ساخته

□

ملکا مملکت به کام تو باد

□

زخم زمانه را در مرهم پدید نیست

□

مست شبانه بودم افتاده بی‌خبر

□

چو لشکر شد از خواسته بی‌نیاز

□

خدایگانا سال نوت همایون باد

□

به زبان چرب جانا بنواز جان ما را

□

حبل متین ملک دو تا کرد روزگار

□

چو دارا به رزم اندرون کشته شد

□

متمن اسعد بن اسماعیل

□

مست تمام آمده است بر در من نیم شب

□

چو از دوران این نیلی دوایر

□

بفرمود تا رفت پیشش پزشک

□

ای گرفته عالم از عدلت نظام

□

ما به غم خو کرده‌ایم ای دوست ما را غم فرست

□

اگر در حیز گیتی کمالست

□

دلارای چون آن سخنها شنید

□

ملک مصونست و حصن ملک حصین است

□

بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم

□

ای در هنر مقدم اعیان روزگار

□

چو بشنید مهران ز کید این سخن

□

ای به هستی داده گیتی را کمال

□

چرا ننهم؟ نهم دل بر خیالت

□

ای ز رای تو ملک و دین معمور

□

شد از جنگ نیزه‌وران تا به روم

□

ملک اکنون شرف و مرتبه و نام گرفت

□

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

□

مقدری نه به آلت به قدرت مطلق

□

بخندید قیدافه از کار اوی