از تو با مصلحت خویش نمیپردازم
|
|
همچو پروانه که میسوزم و در پروازم
|
گر توانی که بجویی دلم امروز بجوی
|
|
ور نه بسیار بجویی و نیابی بازم
|
نه چنان معتقدم کم نظری سیر کند
|
|
یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم
|
همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش
|
|
تو به هر ضرب که خواهی بزن و بنوازم
|
گر به آتش بریم صد ره و بیرون آری
|
|
زر نابم که همان باشم اگر بگدازم
|
گر تو آن جور پسندی که به سنگم بزنی
|
|
از من این جرم نیاید که خلاف آغازم
|
خدمتی لایقم از دست نیاید چه کنم
|
|
سر نه چیزیست که در پای عزیزان بازم
|
من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست
|
|
بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم
|
ماجرای دل دیوانه بگفتم به طبیب
|
|
که همه شب در چشمست به فکرت بازم
|
گفت از این نوع شکایت که تو داری سعدی
|
|
درد عشقست ندانم که چه درمان سازم
|