منم این بی تو که پروای تماشا دارم
|
|
کافرم گر دل باغ و سر صحرا دارم
|
بر گلستان گذرم بی تو و شرمم ناید
|
|
در ریاحین نگرم بی تو و یارا دارم
|
که نه بر ناله مرغان چمن شیفتهام
|
|
که نه سودای رخ لاله حمرا دارم
|
بر گل روی تو چون بلبل مستم واله
|
|
به رخ لاله و نسرین چه تمنا دارم
|
گر چه لایق نبود دست من و دامن تو
|
|
هر کجا پای نهی فرق سر آن جا دارم
|
گر به مسجد روم ابروی تو محراب منست
|
|
ور به آتشکده زلف تو چلیپا دارم
|
دلم از پختن سودای وصال تو بسوخت
|
|
تو من خام طمع بین که چه سودا دارم
|
عقل مسکین به چه اندیشه فرادست کنم
|
|
دل شیدا به چه تدبیر شکیبا دارم
|
سر من دار که چشم از همگان دردوزم
|
|
دست من گیر که دست از دو جهان وادارم
|
با توام یک نفس از هشت بهشت اولیتر
|
|
من که امروز چنینم غم فردا دارم
|
سعدی خویشتنم خوان که به معنی ز توام
|
|
که به صورت نسب از آدم و حوا دارم
|