| مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل | که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل | |
| خبر برید به بلبل که عهد می‌شکند گل | تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحول | |
| اما اخالص ودی الم اراعک جهدی | فکیف تنقض عهدی و فیم تهجرنی قل | |
| اگر چه مالک رقی و پادشاه به حقی | همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل | |
| من المبلغ عنی الی معذب قلبی | اذا جرحت فادی بسیف لحظک فاقتل | |
| تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم | اسیر ماندم و درمان تحملست و تذلل | |
| لا وضحن بسری و لو تهتک ستری | اذا لا حبه ترضی دع اللوائم تعذل | |
| وفا و عهد مودت میان اهل ارادت | نه چون بقای شکوفست و عشقبازی بلبل | |
| تمیل بین یدینا و لا تمیل الینا | لقد شددت علینا الام تعقد فاحلل | |
| مرا که چشم ارادت به روی و موی تو باشد | دلیل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل | |
| فتات شعرک مسک ان اتخذت عبیرا | و حشو ثوبک ورد و طیب فیک قرنفل | |
| تو خود تأمل سعدی نمی‌کنی که ببینی | که هیچ بار ندیدت که سیر شد ز تأمل |