به عمر خویش ندیدم شبی که مرغ دلم | نخواند بر گل رویت چه جای بلبل باغ | |
تو را فراغت ما گر بود و گر نبود | مرا به روی تو از هر که عالمست فراغ | |
ز درد عشق تو امید رستگاری نیست | گریختن نتوانند بندگان به داغ | |
تو را که این همه بلبل نوای عشق زنند | چه التفات بود بر ادای منکر زاغ | |
دلیل روی تو هم روی توست سعدی را | چراغ را نتوان دید جز به نور چراغ |