گر یکی از عشق برآرد خروش
|
|
بر سر آتش نه غریبست جوش
|
پیرهنی گر بدرد ز اشتیاق
|
|
دامن عفوش به گنه بربپوش
|
بوی گل آورد نسیم صبا
|
|
بلبل بیدل ننشیند خموش
|
مطرب اگر پرده از این رهزند
|
|
بازنیایند حریفان به هوش
|
ساقی اگر باده از این خم دهد
|
|
خرقه صوفی ببرد می فروش
|
زهر بیاور که ز اجزای من
|
|
بانگ برآید به ارادت که نوش
|
از تو نپرسند درازای شب
|
|
آن کس داند که نخفتهست دوش
|
حیف بود مردن بی عاشقی
|
|
تا نفسی داری و نفسی بکوش
|
سر که نه در راه عزیزان رود
|
|
بار گرانست کشیدن به دوش
|
سعدی اگر خاک شود همچنان
|
|
ناله زاریدنش آید به گوش
|
هر که دلی دارد از انفاس او
|
|
میشنود تا به قیامت خروش
|