دل من در هوای روی فرخ | بود آشفته همچون موی فرخ | |
بجز هندوی زلفش هیچ کس نیست | که برخوردار شد از روی فرخ | |
سیاهی نیکبخت است آن که دایم | بود همراز و هم زانوی فرخ | |
شود چون بید لرزان سرو آزاد | اگر بیند قد دلجوی فرخ | |
بده ساقی شراب ارغوانی | به یاد نرگس جادوی فرخ | |
دوتا شد قامتم همچون کمانی | ز غم پیوسته چون ابروی فرخ | |
نسیم مشک تاتاری خجل کرد | شمیم زلف عنبربوی فرخ | |
اگر میل دل هر کس به جایست | بود میل دل من سوی فرخ | |
غلام همت آنم که باشد | چو حافظ بنده و هندوی فرخ |