آفتابست آن پری رخ یا ملایک یا بشر
|
|
قامتست آن یا قیامت یا الف یا نیشکر
|
هد صبری ما تولی رد عقلی ما ثنا
|
|
صاد قلبی ما تمشی زاد وجدی ما عبر
|
گلبنست آن یا تن نازک نهادش یا حریر
|
|
آهنست آن یا دل نامهربانش یا حجر
|
تهت و المطلوب عندی کیف حالی ان نا
|
|
حرت و المامول نحوی ما احتیالی ان هجر
|
باغ فردوسست گلبرگش نخوانم یا بهار
|
|
جان شیرینست خورشیدش نگویم یا قمر
|
قل لمن یبغی فرارا منه هل لی سلوه
|
|
ام علی التقدیر انی ابتغی این المفر
|
بر فراز سرو سیمینش چو بخرامد به ناز
|
|
چشم شورانگیز بین تا نجم بینی بر شجر
|
یکره المحبوب وصلی انتهی عما نهی
|
|
یرسم المنظور قتلی ارتضی فیما امر
|
کاش اندک مایه نرمی در خطابش دیدمی
|
|
ور مرا عشقش به سختی کشت سهلست این قدر
|
قیل لی فی الحب اخطار و تحصیل المنی
|
|
دوله القی بمن القی بروحی فی الخطر
|
گوشه گیر ای یار یا جان در میان آور که عشق
|
|
تیربارانست یا تسلیم باید یا حذر
|
فالتنائی غصه ما ذاق الامن صبا
|
|
و التدانی فرصه ما نال الا من صبر
|
دختران طبع را یعنی سخن با این جمال
|
|
آبرویی نیست پیش آن آن زیبا پسر
|
لحظک القتال یغوی فی هلاکی لا تدع
|
|
عطفک المیاس یسعی فی بلائی لا تذر
|
آخر ای سرو روان بر ما گذر کن یک زمان
|
|
آخر ای آرام جان در ما نظر کن یک نظر
|
یا رخیم الجسم لو لا انت شخصی ما انحنی
|
|
یا کحیل الطرف لو لا انت دمعی ما انحدر
|
دوستی را گفتم اینک عمر شد گفت ای عجب
|
|
طرفه میدارم که بی دلدار چون بردی به سر
|
بعض خلانی اتانی سائلا عن قصتی
|
|
قلت لا تسل صفار الوجه یغنی عن خبر
|
گفت سعدی صبر کن یا سیم و زر ده یا گریز
|
|
عشق را یا مال باید یا صبوری یا سفر
|