سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید
|
|
خاک وجود ما را گرد از عدم برآید
|
گر پرتوی ز رویت در کنج خاطر افتد
|
|
خلوت نشین جان را آه از حرم برآید
|
گلدسته امیدی بر جان عاشقان نه
|
|
تا ره روان غم را خار از قدم برآید
|
گفتی به کام روزی با تو دمی برآرم
|
|
آن کام برنیامد ترسم که دم برآید
|
عاشق بگشتم ار چه دانسته بودم اول
|
|
کز تخم عشقبازی شاخ ندم برآید
|
گویند دوستانم سودا و ناله تا کی
|
|
سودا ز عشق خیزد ناله ز غم برآید
|
دل رفت و صبر و دانش ما ماندهایم و جانی
|
|
ور زان که غم غم توست آن نیز هم برآید
|
هر دم ز سوز عشقت سعدی چنان بنالد
|
|
کز شعر سوزناکش دود از قلم برآید
|