مرا چو آرزوی روی آن نگار آید
|
|
چو بلبلم هوس نالههای زار آید
|
میان انجمن از لعل او چو آرم یاد
|
|
مرا سرشک چو یاقوت در کنار آید
|
ز رنگ لاله مرا روی دلبر آید یاد
|
|
ز شکل سبزه مرا یاد خط یار آید
|
گلی به دست من آید چو روی تو هیهات
|
|
هزار سال دگر گر چنین بهار آید
|
خسان خورند بر از باغ وصل او و مرا
|
|
ز گلستان جمالش نصیب خار آید
|
طمع مدار وصالی که بی فراق بود
|
|
هرآینه پس هر مستیی خمار آید
|
مرا زمانه ز یاران به منزلی انداخت
|
|
که راضیم به نسیمی کز آن دیار آید
|
فراق یار به یک بار بیخ صبر بکند
|
|
بهار وصل ندانم که کی به بار آید
|
دلا اگر چه که تلخست بیخ صبر ولی
|
|
چو بر امید وصالست خوشگوار آید
|
پس از تحمل سختی امید وصل مراست
|
|
که صبح از شب و تریاک هم ز مار آید
|
ز چرخ عربده جو بس خدنگ تیر جفا
|
|
بجست و در دل مردان هوشیار آید
|
چو عمر خوش نفسی گر گذر کنی بر من
|
|
مرا همان نفس از عمر در شمار آید
|
بجز غلامی دلدار خویش سعدی را
|
|
ز کار و بار جهان گر شهیست عار آید
|