هر که مجموع نباشد به تماشا نرود
|
|
یار با یار سفرکرده به تنها نرود
|
باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش
|
|
صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود
|
بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست
|
|
کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود
|
هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق
|
|
به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود
|
به سر خار مغیلان بروم با تو چنان
|
|
به ارادت که یکی بر سر دیبا نرود
|
با همه رفتن زیبای تذرو اندر باغ
|
|
که به شوخی برود پیش تو زیبا نرود
|
گر تو ای تخت سلیمان به سر ما زین دست
|
|
رفت خواهی عجب ار مورچه در پا نرود
|
باغبانان به شب از زحمت بلبل چونند
|
|
که در ایام گل از باغچه غوغا نرود
|
همه عالم سخنم رفت و به گوشت نرسید
|
|
آری آن جا که تو باشی سخن ما نرود
|
هر که ما را به نصیحت ز تو میپیچد روی
|
|
گو به شمشیر که عاشق به مدارا نرود
|
ماه رخسار بپوشی تو بت یغمایی
|
|
تا دل خلقی از این شهر به یغما نرود
|
گوهر قیمتی از کام نهنگان آرند
|
|
هر که او را غم جانست به دریا نرود
|
سعدیا بار کش و یار فراموش مکن
|
|
مهر وامق به جفا کردن عذرا نرود
|