| مرا راحت از زندگی دوش بود | که آن ماه رویم در آغوش بود | |
| چنان مست دیدار و حیران عشق | که دنیا و دینم فراموش بود | |
| نگویم می لعل شیرین گوار | که زهر از کف دست او نوش بود | |
| ندانستم از غایت لطف و حسن | که سیم و سمن یا بر و دوش بود | |
| به دیدار و گفتار جان پرورش | سراپای من دیده و گوش بود | |
| نمی‌دانم این شب که چون روز شد | کسی بازداند که باهوش بود | |
| مذن غلط کرد بانگ نماز | مگر همچو من مست و مدهوش بود | |
| بگفتیم و دشمن بدانست و دوست | نماند آن تحمل که سرپوش بود | |
| به خوابش مگر دیده‌ای سعدیا | زبان درکش امروز کان دوش بود | |
| مبادا که گنجی ببیند فقیر | که نتواند از حرص خاموش بود |