فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد
|
|
دودش به سر درآمد و از پای درفتاد
|
مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد
|
|
فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد
|
رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد
|
|
یک بارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد
|
وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید
|
|
کارش مدام با غم و آه سحر فتاد
|
زین گونه صد هزار کس از پیر و از جوان
|
|
مست از شراب عشق چو من بیخبر فتاد
|
بسیار کس شدند اسیر کمند عشق
|
|
تنها نه از برای من این شور و شر فتاد
|
روزی به دلبری نظری کرد چشم من
|
|
زان یک نظر مرا دو جهان از نظر فتاد
|
عشق آمد آن چنان به دلم درزد آتشی
|
|
کز وی هزار سوز مرا در جگر فتاد
|
بر من مگیر اگر شدم آشفته دل ز عشق
|
|
مانند این بسی ز قضا و قدر فتاد
|
سعدی ز خلق چند نهان راز دل کنی
|
|
چون ماجرای عشق تو یک یک به درفتاد
|