آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست
|
|
موقف آزادگان بر سر میدان اوست
|
ره به در از کوی دوست نیست که بیرون برند
|
|
سلسله پای جمع زلف پریشان اوست
|
چند نصیحت کنند بیخبرانم به صبر
|
|
درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست
|
گر کند انعام او در من مسکین نگاه
|
|
ور نکند حاکمست بنده به فرمان اوست
|
گر بزند بیگناه عادت بخت منست
|
|
ور بنوازد به لطف غایت احسان اوست
|
میل ندارم به باغ انس نگیرم به سرو
|
|
سروی اگر لایقست قد خرامان اوست
|
چون بتواند نشست آن که دلش غایبست
|
|
یا بتواند گریخت آن که به زندان اوست
|
حیرت عشاق را عیب کند بی بصر
|
|
بهره ندارد ز عیش هر که نه حیران اوست
|
چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار
|
|
خاصه که مرغی چو من بلبل بستان اوست
|
گر همه مرغی زنند سخت کمانان به تیر
|
|
حیف بود بلبلی کاین همه دستان اوست
|
سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر
|
|
کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست
|