| خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست | طوبی غلام قد صنوبرخرام اوست | |
| آن قامتست نی به حقیقت قیامتست | زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست | |
| بر مرگ دل خوشست در این واقعه مرا | کب حیات در لب یاقوت فام اوست | |
| بوی بهار می‌دمدم یا نسیم صبح | باد بهشت می‌گذرد یا پیام اوست | |
| دل عشوه می‌فروخت که من مرغ زیرکم | اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست | |
| بیچاره مانده‌ام همه روزی به دام او | و اینک فتاده‌ام به غریبی که کام اوست | |
| هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود | تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست |