آن ماه دوهفته در نقابست
|
|
یا حوری دست در خضابست
|
وان وسمه بر ابروان دلبند
|
|
یا قوس قزح بر آفتابست
|
سیلاب ز سر گذشت یارا
|
|
ز اندازه به درمبر جفا را
|
بازآی که از غم تو ما را
|
|
چشمی و هزار چشمه آبست
|
تندی و جفا و زشتخویی
|
|
هر چند که میکنی نکویی
|
فرمان برمت به هر چه گویی
|
|
جان بر لب و چشم بر خطابست
|
ای روی تو از بهشت بابی
|
|
دل بر نمک لبت کبابی
|
گفتم بزنم بر آتش آبی
|
|
وین آتش دل نه جای آبست
|
صبر از تو کسی نیاورد تاب
|
|
چشمم ز غمت نمیبرد خواب
|
شک نیست که بر ممر سیلاب
|
|
چندان که بنا کنی خرابست
|
ای شهره شهر و فتنه خیل
|
|
فی منظرک النهار و اللیل
|
هر کو نکند به صورتت میل
|
|
در صورت آدمی دوابست
|
ای داروی دلپذیر دردم
|
|
اقرار به بندگیت کردم
|
دانی که من از تو برنگردم
|
|
چندان که خطا کنی صوابست
|
گر چه تو امیر و ما اسیریم
|
|
گر چه تو بزرگ و ما حقیریم
|
گر چه تو غنی و ما فقیریم
|
|
دلداری دوستان ثوابست
|
ای سرو روان و گلبن نو
|
|
مه پیکر آفتاب پرتو
|
بستان و بده بگوی و بشنو
|
|
شبهای چنین نه وقت خوابست
|
امشب شب خلوتست تا روز
|
|
ای طالع سعد و بخت فیروز
|
شمعی به میان ما برافروز
|
|
یا شمع مکن که ماهتابست
|
ساقی قدحی قلندری وار
|
|
درده به معاشران هشیار
|
دیوانه به حال خویش بگذار
|
|
کاین مستی ما نه از شرابست
|
بادست غرور زندگانی
|
|
برقست لوامع جوانی
|
دریاب دمی که میتوانی
|
|
بشتاب که عمر در شتابست
|
این گرسنه گرگ بی ترحم
|
|
خود سیر نمیشود ز مردم
|
ابنای زمان مثال گندم
|
|
وین دور فلک چو آسیابست
|
سعدی تو نه مرد وصل اویی
|
|
تا لاف زنی و قرب جویی
|
ای تشنه به خیره چند پویی
|
|
کاین ره که تو میروی سرابست
|