تو به زور حسن ایمن مشو از سپاه آهم | که من ضعیف پیکر ملک قوی سپاهم | |
شه چار رکن عشقم که به چار سوی غیرت | ز سیه گلیم محنت زدهاند بارگاهم | |
نه هوای سربلندی نه خیال ارجمندی | نه سراسری و خرگه نه غم سرو کلاهم | |
ز هجوم وحشیانم شده متفق سپاهی | که ز خسروی چو مجنون به ستیزه باج خواهم | |
ز جنون فزود هردم چو بلای ناگهانی | در و دشت در حصارم دد و دام در پناهم | |
زده سر ز باغ رویت چه گیاه خوش نسیمی | که گل جنون شکفته ز نسیم آن گیاهم | |
ز تو محتشم چه پنهان که دگر به قصد ایمان | ز بتان نامسلمان صنمی زده است راهم |