هر که خصم اندر او کمند انداخت | به مراد ویش بباید ساخت | |
هر که عاشق نبود مرد نشد | نقره فایق نگشت تا نگداخت | |
هیچ مصلح به کوی عشق نرفت | که نه دنیا و آخرت درباخت | |
آن چنانش به ذکر مشغولم | که ندانم به خویشتن پرداخت | |
همچنان شکر عشق میگویم | که گرم دل بسوخت جان بنواخت | |
سعدیا خوشتر از حدیث تو نیست | تحفه روزگار اهل شناخت | |
آفرین بر زبان شیرینت | کاین همه شور در جهان انداخت |