قسمت چهارم

خود را چو عطا دهی فراوان مستای		وز منع کسی نیز مرو نیک از جای
در منع و عطا ترا نه دستست و نه پای		بندنده خدایست و گشاینده خدای

□

در پیش خودم همی کنی آنجابی		پس در عقبم همی زنی پرتابی
جاوید شبی بیاید و مهتابی		تا با تو غم تو گویم از هر بابی

□

شب را سلب روز فروزان کردی		تا حسن بر اهل عشق تاوان کردی
چون قصد به خون صد مسلمان کردی		دست و دل و زلف هر سه یکسان کردی

□

صد چشمه ز چشم من براندی و شدی		بر آتش فرقتم نشاندی و شدی
چون باد جهنده آمدی تنگ برم		خاکم به دو دیده برفشاندی و شدی

□

ای رفته و دل برده چنین نپسندی		من می‌گریم ز درد و تو می‌خندی
نشگفت که ببریدی و دل برکندی		تو هندویی و برنده باشد هندی

□

ای دل منیوش از آن صنم دلداری		بیهوده مفرسای تن اندر خواری
کان ماه ستمگاره ز درد و غم تو		فارغ‌تر از آنست که می‌پنداری

□

در هر خم زلف مشکبیزی داری		در هر سر غمزه رستخیزی داری
رو گر چه ز عاشقان گریزی داری		روزی داری از آنکه ریزی داری

□

زان چشم چو نرگس که به من در نگری		چون نرگس تیر ماه خوابم ببری
نرگس چشمی چو نرگس ای رشک پری		هر چند شکفته‌تر شوی شوخ‌تری

□

گیرم که غم هجر وصالم نخوری		نه نیز به چشم رحم در من نگری
این مایه توانی که بر دشمن و دوست		آبم نبری و پوستینم ندری

□

از نکته‌ی فاضلان به اندام‌تری		وز سیرت زاهدان نکونام‌تری
از رود و سرود و می غم انجام‌تری		من سوختم و تو هر زمان خام‌تری