قسمت دوم

این اسب قلندری نه هر کس تازد		وین مهره‌ی نیستی نه هر کس بازد
مردی باید که جان برون اندازد		چون جان بشود عشق ترا جان سازد

□

گبری که گرسنه شد به نانی ارزد		سگ زان تو شد به استخوانی ارزد
اظهار نهانی به جهانی ارزد		آسایش زندگی به جانی ارزد

□

بادی که ز کوی آن نگارین خیزد		از خاک جفا صورت مهر انگیزد
آبی که ز چشم من فراقش ریزد		هر ساعتم آتشی به سر بربیزد

□

ای آنکه برت مردم بد، دد باشد		وز نیکی تو یک هنرت صد باشد
دانی تو و آنکه چون تو بخرد باشد		گر مردم نیک بد کند بد باشد

□

دشنام که از لب تو مهوش باشد		دری شمرم کش اصل از آتش باشد
نشگفت که دشنام تو دلکش باشد		کان باد که بر گل گذرد خوش باشد

□

تو شیردلی شکار تو دل باشد		جان دادنم از پی تو مشکل باشد
وصل تو به حیله کی به حاصل باشد		مدبر چه سزای عشق مقبل باشد

□

این ضامن صبر من خجل خواهد شد		این شیفتگی یک چهل خواهد شد
بر خشک دوپای من به گل خواهد شد		گویا که سر اندر سر دل خواهد شد

□

در راه قلندری زیان سود تو شد		زهد و ورع و سجاده مردود تو شد
دشنام سرود و رود مقصود تو شد		بپرست پیاله را که معبود تو شد

□

بالای بتان چاکر بالای تو شد		سرهای سران در سر سودای تو شد
دلها همه نقش‌بند زیبای تو شد		جهانها همه دفتر سخنهای تو شد

□

از فقر نشان نگر که در عود آمد		بر تن هنرش سیاهی دود آمد
بگداختنش نگر چه مقصود آمد		بودش همه از برای نابود آمد