قسمت اول

لبهات می ست و می بود اصل طرب		چندان ترشی درو نگویی چه سبب
تو از نمک آنچنان ترش داری لب		گر می ز نمک ترش شود نیست عجب

□

نیلوفر و لاله هر دو بی‌هیچ سبب		این پوشد نیل و آن به خون شوید لب
می‌شویم و می‌پوشم ای نوشین لب		در هجر تو رخ به خوان و از نیل سلب

□

تا بشنیدم که گرمی از آتش تب		گرمی سوی دل بردم و سردی سوی لب
مرگست ندیمم از فراقت همه شب		تب با تو و مرگ با من این هست عجب

□

از روی تو و زلف تو روز آمد و شب		ای روز و شب تو روز و شب کرده عجب
تا عشق مرا روز و شبت هست سبب		چون روز و شبت کنم شب و روز طلب

□

تا دیده‌ام آن سیب خوش دوست فریب		کو بر لب نوشین تو می‌زد آسیب
اندیشه‌ی آن خود از دلم برد شکیب		تا از چه گرفت جای شفتالو سیب

□

بی‌خوابی شب جان مرا گر چه بکاست		جر بیداری ز روی انصاف خطاست
باشد که خیال او شبی رنجه شود		عذر قدمش به سالها نتوان خواست

□

ای جان عزیز تن بباید پرداخت		گر با غم عشق و عاشقی خواهی ساخت
اندر دل کن ز عشق خواری و نواخت		با روی نکو چو عاشقی خواهی باخت

□

آن موی که سوز عاشقان می‌انگیخت		کز یک شکنش هزار دلداده گریخت
آخر اثر زمانه رنگی آمیخت		تا در کفش از موی سیه پاک بریخت

□

در دوستی ای صنم چو دادم دادت		بر من ز چه روی دشمنی افتادت
دشمن خوانی مرا و خوانم بادت		ای دوست چو من هزار دشمن بادت

□

ای مانده زمان بنده اندر یادت		دادست ملک ز آفرینش دادت
تو عید منی به عید بینم شادت		ای عید رهی عید مبارک بادت