قسمت اول

عشقست مرا بهینه‌تر کیش بتا		نوشست مرا ز عشق تو نیش بتا
من می‌باشم ز عشق تو ریش بتا		نه پای تو گیرم نه سر خویش بتا

□

در دست منت همیشه دامن بادا		و آنجا که ترا پای سر من بادا
برگم نبود که کس ترا دارد دوست		ای دوست همه جهانت دشمن بادا

□

عشقا تو در آتش نهادی ما را		درهای بلا همه گشادی ما را
صبرا به تو در گریختم تا چکنی		تو نیز به دست هجر دادی ما را

□

آنی که قرار با تو باشد ما را		مجلس چو بهار با تو باشد ما را
هر چند بسی به گرد سر برگردم		آخر سر و کار با تو باشد ما را

□

ای کبک شکار نیست جز باز ترا		بر اوج فلک باشد پرواز ترا
زان می‌نتوان شناختن راز ترا		در پرده کسی نیست هم آواز ترا

□

هر چند بسوختی به هر باب مرا		چون می‌ندهد آب تو پایاب مرا
زین بیش مکن به خیره در تاب مرا		دریافت مرا غم تو، دریاب مرا

□

چون دوست نمود راه طامات مرا		از ره نبرد رنگ عبادات مرا
چون سجده همی نماید آفات مرا		محراب ترا باد و خرابات مرا

□

در منزل وصل توشه‌ای نیست مرا		وز خرمن عشق خوشه‌ای نیست مرا
گر بگریزم ز صحبت نااهلان		کمتر باشد که گوشه‌ای نیست مرا

□

در دل ز طرب شکفته باغیست مرا		بر جان ز عدم نهاده داغیست مرا
خالی ز خیالها دماغیست مرا		از هستی و نیستی فراغیست مرا

□

اندوه تو دلشاد کند مرجان را		کفر تو دهد بار کمی ایمان را
دل راحت وصل تو مبیناد دمی		با درد تو گر طلب کند درمان را