| خواجه سلام علیک کو لب چون نوش او | پسته‌ی دربار او لعل گهر پوش او | |
| کی به اشارت ز دور چشم ببیند لبش | زان که نداند همی شکل لبش هوش او | |
| چشم کجا بیندش از ره صورت از آنک | هست نهان جای عقل در لب خاموش او | |
| جای فرشتست و دیو چشم قوی خشم او | حجله‌ی عقلست و جان گوش سخن کوش او | |
| گشت پر از ابرویم چشم جهانی از آنک | خرمن مهرست و ماه قند ز شب پوش او | |
| مایه قهرست و لطف ناوک دلدوز او | پایه‌ی کفرست و دین جوشن و شب پوش او | |
| از سر شوخی و ناز برکشد او چشم تو | گر تو ز زور و دروغ بر نکشی گوش او | |
| دی چو سناییش دید نیک بر بندگیش | تا به ابد مانده گیر غاشیه بر دوش او | |
| در هوس هجر او دوزخیانند خلق | شاه بهشتست و بس از بر و آغوش او | |
| سلطان بهرامشاه آنکه بود روز صید | کرکس و شیر فلک پشه و خرگوش او |