گر هیچ نگارینم بر خلق عیانستی
|
|
ای شاد که خلقستی ای خوش که جهانستی
|
از خلق نهان زان شد تا جمله ترا باشد
|
|
گر هیچ پدیدستی زان همگانستی
|
جان دید جمالش را ور نه به همه دانش
|
|
دربان و غلامش را زو باز که دانستی
|
دل قهر و دو زلفش دید انگشت گزان زان شد
|
|
گر لطف لبش دیدی انگشت زنانستی
|
زیر و زبر عالم بهر طلبست ارنی
|
|
تنگا که زمینستی لنگا که زمانستی
|
گر نور پذیرفتی زو شش جهت عالم
|
|
پستی همه باغستی بالا همه کانستی
|
گر گل نپذیرفتی زو نور تجلی کی
|
|
گل کعبهی چرخستی دل گشن جانستی
|
گفت ست که یک روزی جانت ببرم چون دل
|
|
من بندهی آن روزم ایکاش چنانستی
|
جانیست سنایی را در دیده سنان او
|
|
پس گر چنینستی بیجان چو جنانستی
|
او گر نه چنینستی چون نیزهی سلطان کی
|
|
بر رفته و برجسته بر بسته میانستی
|
بهرامشه مسعود آن شه که گه عشرت
|
|
ساقیش سپهرستی گر هیچ جوانستی
|
ور هیچ کرا کردی در درگه چون خلدش
|
|
هم رایت رایستی هم خانهی خانستی
|
چرخ ار چو ملک بودی شاگرد سنانش را
|
|
پریدن مرغانش تا حشر ستانستی
|
ایا مانده بیموجب هر مرادی
|
|
همه ساله در محنت اجتهادی
|
نه در حق خود مر ترا انزعاجی
|
|
نه در حق حق مر ترا انقیادی
|
چو دیوانگان دایم اندر به فکری
|
|
چه گویی ترا چون برآید مرادی
|
ز حرص دو روزه مقام مجازی
|
|
به هر گوشهای کرده ذات العمادی
|
همانا به خواب اندری تا ندانی
|
|
که ما را جزین نیست دیگر معادی
|
چه بیچاره مردی چه سرگشته خلقی
|
|
که بر باطلی باشدت استنادی
|
جمادیست این شوم دنیا که دایم
|
|
ترا نیست الا بر او اعتمادی
|
پس ای خواجه دعوی رسد آن کسی را
|
|
که معبود او گشته باشد جمادی
|
پس آن گه رسیدن به تحقیق معنی
|
|
تمنی کنی با چنین اعتقادی
|
ندانی همی ویحک اینقدر باری
|
|
که جای دو معنی نباشد فوادی
|
تو گر راه حق را همی جویی اول
|
|
طلب کرد باید سبیل الرشادی
|
زیادت بود مر ترا هر زمانی
|
|
به اعمال و افعال خویش اعتدادی
|
پس از نیستی ساز آن راه سازی
|
|
کجا بهتر از نیستی هست زادی
|
صلاح سنایی در آنست دایم
|
|
شود در ره عشق بی چون سدادی
|
بگفتم صلاح دل از روی معنی
|
|
صلاحیست این مشمر اندر فسادی
|
شو از خود بری گرد تا بر حقیقت
|
|
ترا بی تو حاصل شود انجرادی
|
نبینی که پروانهی شمع هرگز
|
|
که بر باطنش چیره گردد ودادی
|
بری گردد از خویشتن چون سنایی
|
|
کند او ز خویشی خود انفرادی
|