جویندهی جان آمده ای عقل زهی کو
|
|
دلخواه جهان آمدهای قوم خهی کو
|
آمد سبب عشق در اصحاب دلی کو
|
|
آمده که بیجاده در آفاق کهی کو
|
این نعمت جان را که به ناگاه در آمد
|
|
ای سرد مزاجان ز دل و جان شرهی کو
|
این نطع پر از اسب و پیاده و رخ و پیلست
|
|
بر نطع شما آخر فرزین و شهی کو
|
چون نیست قبولی به سوی درد شما را
|
|
در ماتم بیدردی تاریک رهی کو
|
ای زخمه زنان شد چو بهشتی ز رخش صدر
|
|
در صدر بهشت از ره داوود رهی کو
|
عیسی و خرش هر دو چو در مجلس مااند
|
|
آنرا چو سماع آمد این را گیهی کو
|
گفتند که آن روی چو مه را شبهی هست
|
|
آن سلسلهای شبه گوان را شبهی کو
|
در روز و شب چرخ چو زلف و رخ او کو
|
|
روز و شب پیوسته به زیر کلهی کو
|
صاحب خبری رنگ سپیدست و سیاهست
|
|
این هر دو چو آن هر دو سپید و سیهی کو
|
جز چهره و جز غمزهی او در صف ایام
|
|
روی همهی دولت و پشت سپهی کو
|
ای خازن فردوس بگو کز پی نزهت
|
|
در خلد برین روی چنین جایگهی کو
|
بر گوشهی خورشید جز این یوسف جان را
|
|
با آب گره کرده نگونسار چهی کو
|
معتوه شد از جستن معشوق سنایی
|
|
خود در دو جهان سوختهی بی عتهی کو
|
در کارگه جور گرفتم که چو او هست
|
|
در بارگه عدل چو بهرام شهی کو
|
بهرام فلک را ز پی قبله و قبله
|
|
چون پایگهش پیشگه هیچ مهی کو
|
خردان و بزرگان فلک را به گه سعد
|
|
جز با شه ما باد گران پنج و دهی کو
|
دلی از خلق عالم بیغمی کو
|
|
برون از عالم دل عالمی کو
|
درین عالم دم و غم جفت باید
|
|
مرا غم هست باری همدمی کو
|
نگویی تا که درد عاشقی را
|
|
بجز مرگ از دواها مرهمی کو
|
به عشق اندر ز بیم هجر بنمای
|
|
که از خلق عالم خرمی کو
|
اگر مردان عالم کمزنانند
|
|
ترا زان کمزدن آخر کمی کو
|
حکایت چند از ابلیس و آدم
|
|
همه ابلیس گشتند آدمی کو
|
جهان دیو طبیعت جمله بگرفت
|
|
دریغا از حقیقت رستمی کو
|
اگر دعوی کنی در ملک بنمای
|
|
که در انگشت ملکت خاتمی کو
|
سلیمانوار اگر خواهی همی ملک
|
|
ز بادت خنگ و ز ابرت ادهمی کو
|
چو در دین بر خلاف امر و نهیی
|
|
ز کامت نالهی زیر و بمی کو
|
همه سور هوای نفس سازند
|
|
ز آه و درد دینشان ماتمی کو
|
به شرع اندر ز بهر طوف کعبه
|
|
ز چینی و ز زنگی محرمی کو
|
بجز در عالم تسلیم و تحقیق
|
|
دلی پر غم و پشت پر خمی کو
|
ز بهر عدت گور و قیامت
|
|
ترا در چشم دل نار و نمی کو
|
چو در نی بست تن ایمن نشستی
|
|
ز دل در جان جانت طارمی کو
|
همه گویندهی فسق و فجوریم
|
|
ز هزل و ژاژ گفتن با کمی کو
|
براهیمان بسی بودند لیکن
|
|
بگو تا چون خلیل و ادهمی کو
|
به عالم در فراوان سنگ و چاهست
|
|
ولی چون عیسیبن مریمی کو
|
سناییوار در عالم تو بنگر
|
|
ز بهرش ارحمی و ترحمی کو
|
اگر فارغ شدی در دین ز دنیا
|
|
بست رخ بی ریا دل بی غمی کو
|