| تا در آتش چو روی همچو براهیم خلیل | چون ترا آیت یزدان رقم عنوان نیست | |
| غلطی جان پدر این شکر از عسگر نیست | غلطی جان پدر این گهر از عمان نیست | |
| ای بسا یوسف رویان که درین مصر بدند | که چو یعقوب پدرشان مگر از کنعان نیست | |
| ای بسا یونس نامان که درین آب شدند | که جگرشان همه جز سوخته و عطشان نیست | |
| مرد باید که چو بوالقاسم باشد به عمل | ورنه عالم تهی از کرده‌ی بوسفیان نیست | |
| گویی از اسم نکو مرد نکو فعل شود | نی چو بد باشد تن اسم ورا تاوان نیست | |
| من وفانام بسی دانم کش جز به جفا | طبع تا زنده و جان مایل و دل شادان نیست | |
| آهست آری سندان به همه جای ولیک | خویشتن گاه ترازو ببرد سوهان نیست | |
| نام آتش نه ز گرمیست که آتش خوانند | آب از آن نیست به نام آب کجا سوزان نیست | |
| هفت و چارند اگر رسم بود وقت شمار | وقت افعال چرا فعلش هم چندان نیست | |
| یا بیا پاک بزی ورنه برو خاکی باش | که دو معنی همی اندر سخنی آسان نیست | |
| راه این سرو جوان دور و درازست ای پیر | می این خواجه سزای لب سرمستان نیست | |
| جان فشان در سر این کوی که از عیاران | شب نباشد که در آن موسم جان افشان نیست | |
| لذت نفس بدل ساز تو با لذت عشق | به گسل از طبع و هواگر غرضت هجران نیست | |
| راز این پرده نیابی اگر از نفس هوا | در کف نیستی تو، علم طغیان نیست | |
| تا همه هو نشوی، هوی تو الا نشود | چون شوی هو تو ترا آن هوس نقصان نیست | |
| تکیه بر شرع محمد کن و بر قرآن کن | زان کجا عروه‌ی وثقای تو جز قرآن نیست | |
| گفت این شعر سنایی که چو کیوانی گفت | روشنی عالم جز از فلک گردان نیست |